کدام فناوری برای نمایشگرها مناسب تر است؟

شاید این روزها فناوری OLED دیگر جدید نباشد؛ اما اخیراً انقلاب بزرگی در آن رخ داده است. تولیدکنندگان پانل روی خطوط تولید جدید این فناوری، سرمایه گذاری های هنگفتی انجام داده اند و تحلیلگران بازار برای چند سال آینده آن، رشد سوددهی بسیار زیادی را پیش بینی می کنند.

احتمالاً در آینده، نمایشگرهای OLED بطور کامل جایگزین LCDهای سنتی خواهند شد؛ اما OLED تنها نبوده و با فناوری های جدید دیگری نیز در حال رقابت است. به نظر می رسد پانل های Quantum Dot نیز حرف های زیادی برای گفتن دارند. در ادامه نگاهی به تفاوت های بین این دو فناوری خواهیم داشت و می خواهیم ببینیم کدام یک از این فناوری ها، کیفیت تصویری بهتری را برای نمایشگرها به ارمغان می آورند.

تفاوت بین فناوری

قبل از هر چیز، اجازه دهید اختلافات عمده بین روش عملکرد فناوری های مختلف را بررسی کنیم. برخلاف LCD که به نور پس زمینه احتیاج داشت، OLED شامل ردیف هایی از دیودهای ساطع کننده نور (LED) بسیار کوچک در کنار هم هستند که هر یک از آنها به اقتضا، یک رنگ را تولید می کنند. این LEDها از لایه های مواد آلی تشکیل شده اند و برای تولید نورهای رنگی مختلف، از لایه های تابشگر رنگ استفاده می کنند.

روش آرایش و چیدمان این لایه ها می تواند به تفاوت کیفیت و کارآیی بین نمایشگرها منجر شود. نمایشگرهای QD کاملاً از یک فناوری متفاوت بهره برده و از هدایت نانوبلورهای کوچک استفاده می کنند که معمولاً در محدوده قطر بین ۲ تا ۱۰ نانومتر قرار دارند. در این فناوری، رنگ حاصل از نور بوسیله یک نقطه بر اساس میزان قطر آن تولید یا فیلتر می شود و با استفاده از تعدادی از آنها می توان تمام رنگ های مورد نیاز را تولید کرد. مثل OLED، می توان بنا به درخواست، نور و رنگ را تولید کرد و تغییر داد و LEDهای QD می توانند بسیار درخشان باشند؛ اما نمایشگرهای QD فعلی مبتنی بر یک نور پس زمینه LED آبی هستند که قبل از عبور از لایه تولید رنگ LCD رایج به نور سفید فیلتر می شوند.

وسعت رنگ و زاویه دید بیشتر

یکی از مزایای عمده OLEDها نسبت به LCD، وسعت رنگ بیشتر است که امکان تجربه تماشای تصاویر زنده و بازتولید رنگ های دقیق تر را (مادامی که رسانه هم از آن پشتیبانی کند) فراهم می کند. LCDها اغلب به دلیل متکی بودن بر یک نور پس زمینه شبه سفید (ساخته شده از LEDهای آبی با یک پوشش فسفر زرد)، در دقت و وسعت رنگ دچار کاستی هستند؛ اما در عوض طبیعت بسیار دقیق QDها به این معنا است که توسعه دهندگان می توانند با استفاده از یک نور پس زمینه آبی خالص و فیلترهای دقیق قرمز و سبز، یک نور سفید واقعی را تولید کنند که با فیلتر آن می توان رنگ های واقعی تری را خلق کرد.

از آنجا که نمایشگرهای QD هیچگونه نگرانی برای عدم دقت در تولید نور سفید ندارند؛ بنابراین در آنها نیاز به تصحیح اشکال در لایه فیلتراسیون LCD نیز کمتر می شود؛ به همین دلیل تولیدکنندگان می توانند تا حد امکان، روی نمایشگرهای خود رنگ های شفاف تر و وسیع تری را تولید کنند؛ در نتیجه تلویزیون های QDLED می توانند دقت رنگی معادل یا حتی بیشتر از پانل های OLED داشته باشند.

اما در حال حاضر QDها، به نور پس زمینه متکی هستند؛ به همین علت همچنان در تولید رنگ عمیق سیاه و نرخ کنتراست (مانند نمایشگرهای LCD موجود) با مشکل مواجه هستند؛ بنابراین وقتی صحبت از کنتراست و تولید تصاویر در محدوده دینامیکی بالا باشد، OLED همچنان برنده بازی است؛ زیرا می تواند برای تولید نقاط سیاه خالص، پیکسل های خود را خاموش کند؛ اما نمایشگرهای QD نسبت به LCD سنتی از میزان شفافیت بالاتری برخوردار هستند.

بعد از این مقایسه ها، نوبت زاویه دید است. بخشی که OLED همچنان برتری چشمگیر خود را نسبت به نمایشگرهای LCD نشان می دهد و بعید است با معرفی نمایشگرهای QD، در این برتری تغییر محسوسی به وجود آید. از آنجا که نمایشگرهای مبتنی بر نور پس زمینه به جای تولید مستقیم نور از منبع، به یک لایه فیلتر نیاز دارند، وقتی شما مستقیماً به نمایشگر نگاه نمی کنید، جلوی بخشی از نور مسدود می شود؛ هر چند موضوع زاویه دید نمی تواند روی صفحه نمایش کوچک تلفن های همراه مشکل بزرگی ایجاد کند؛ اما مادامی که مشکل نیاز به نور پس زمینه در نمایشگرهای QD از بین نرود، نمی توانند در زمینه زاویه دید با نمایشگرهای OLED رقابت کند.

تولید و محصولات

شاید بتوان بزرگترین عامل موفقیت هر فناوری نوظهوری را هزینه تمام شده در تولید آن دانست؛ به همین دلیل است که LCD همچنان مطرح ترین تکنولوژی در دستگاه های موبایل است.

هر چند به مرور زمان قیمت کاهش پیدا می کند؛ اما هزینه تولید نمایشگرهای با کیفیت OLED معمولاً حدود ۲۰ درصد گران تر از پانل های LCD هم اندازه آنها است و این اختلاف اغلب به دلیل شیوه های پیچیده تر در تولید و بازده پایین تر اتفاق می افتد.

خوشبختانه، فرآیندهای تولید جدید از قبیل نمونه های مبتنی بر سیستم جوهرافشان حرارتی می توانند هزینه های تولید را به نصف کاهش دهند و هزینه تولید پانل OLED تا سال ۲۰۱۷ می تواند بین ۲۰ تا ۳۰ درصد کمتر از نمونه های LCD باشد.

همچنین توجه به این نکته نیز حائز اهمیت است که محصولات مبتنی بر OLED طول عمر کمتری دارند و بعد از مدتی، با مشکل آزاردهنده جا ماندن اثر تصویر (Burn In) مواجه می شوند؛ نمایشگرهای QD دچار چنین مشکلاتی نمی شوند و در مدت زمان طولانی همچنان با ثبات به کار خود ادامه می دهند.

نمایشگرهای QD LCD بسیاری از مزایای LCDهای ارزان قیمت را حفظ می کنند. هزینه و پیچیدگی تولید لایه فیلتر QD چندان بالا نیست؛ زیرا به جای یک چیدمان ماتریسی پیچیده، تنها از ترکیب ساده ای از طبقه بندی نقاط قرمز و سبز تشکیل شده است.

QD قطعاً رقیب سرسختی برای OLED است، اما می تواند جانشین بهتری برای LCD باشد. هر دو فناوری نظیر بیشتر نمونه های نمایشگرهای حال حاضر موجود در بازار، مزایا و معایت خاص خود را دارند؛ اما پانل های QD برخی از قابل توجه ترین شکاف های بین این دو را پُر کرده است.